Categorie: Europa

“Dragostea din tei” is een zomerhit uit 2004 van de Moldavische band O-Zone. Het nummer werd in heel Europa bekend en werd door Dan Bălan, de leadzanger van O-Zone, geschreven in het Roemeens. De titel betekent zoiets als “liefde van de lindebomen”.

Het lied gaat over een telefoongesprek waarin de zanger, die zichzelf aanduidt als een “haiduc”, een heldhaftige vogelvrijverklaarde of vrijheidsstrijder in de Roemeense folklore, zijn gevoelens van liefde en verlangen uit.

Het aanstekelijke refrein heeft nadrukkelijk bijgedragen aan de wereldwijde populariteit. Ondanks de vrolijke melodie, gaat de tekst over liefde, scheiding, en de vreugde van het ophalen van dierbare herinneringen.

Het liedje gaat over liefde die een man voelt voor een schone vrouw die Jelena heet, wat ook tevens mijn naam is. Jelena is weg bij hem maar hij kan zijn liefde voor haar niet loslaten.

Muziek is zeer rijk en belangrijk voor ons. Het wordt gezongen en gespeeld met verjaardagen, huwelijken, begrafenissen. Dit is een van de bekende liederen, speciaal omdat er veel vrouwen in Servië zijn die Jelena heten.

Het liedje is geschreven in 1972 door een zanger en componist die verliefd werd op een vrouw die Jelena heette. De muziek is geïnspireerd op het oude Griekse lied Musurlu. Dat heb ik eigenlijk pas nu ontdekt, want Lela Vranjanka staat bekend als iets van ons en onze cultuur. Dit laat goed zien hoe de volkeren op de Balkan met elkaar nauw verbonden zijn. Dat geldt speciaal voor het voormalig Joegoslavië.

De melodie is gebruikt in de film Pulp Fiction van Quentin Tarantino en daarom klinkt het wellicht bekend voor meerdere mensen.

Ik heb veel herinnering aan hoe dit liedje voor mij werd gezongen of werd “besteld” bij muzikanten die bij ons in restaurants en op feesten spelen. Op huwelijken is het gebruikelijk om geld te geven aan muzikanten met een verzoek om speciale liedjes te zingen. Mijn vader koos altijd dit liedje.

Ik ben moeder en een kunstenaar met 20 jaar ervaring in ontwikkelingswerk. Met mijn man en twee dochters heb ik in Nederland, Servië en Botswana gewoond en gewerkt. Sinds september 2024 wonen we in Enschede.

Het is een slaapliedje, dat oorspronkelijk door een vader voor zijn kinderen wordt gezongen. Hij nodigt hen uit naar een avontuurlijk droomland, gaat met ze mee en zorgt ervoor dat ze niets overkomt. Uiteindelijk gaat het lied over de liefde van ouders voor hun kinderen.

Het lied werd bekend toen het in 1993 het Deense nationale songfestival won en Denemarken dus mocht vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival. De zanger, Tommy Seebach, was toen al best bekend en zijn zoon, Rasmus Seebach, werd ook een bekende zanger in Denemarken in de jaren 2010. Hij maakte zijn eigen versie van het lied en maakte het zo bekend onder een heel nieuwe generatie.

Persoonlijk had ik geen speciale band met het lied totdat ik, vlak voor ik begon met studeren, ging werken bij een peuterspeelzaal. Mijn collega’s en ik speelden dit lied altijd af voor de kleine kinderen, als ze net hun middagdutje gingen doen. Zo werd het, halverwege een hectische werkdag, een fijn ritueeltje en sindsdien ontspan ik automatisch, telkens als ik het liedje hoor.

Ik ben een 26-jarige Deen. Ik ben bezig met mijn promotieonderzoek over de wisselwerking tussen hernieuwbare energie en de circulaire industrie aan de Universiteit Twente. Verder doe ik aan CrossFit in de voormalige kerk van Crossfit Twente en duurlopen in het bos en vind ik het leuk om brood of taart te bakken voor collega’s en vrienden.

‘Polegnala e Todora’ is zonder twijfel een van de meest iconische Bulgaarse volksliederen, die de geest van de Bulgaarse folklore belichaamt. De bergwind waait zachtjes en breekt een takje van de olijfboom waardoor Todora wakker wordt. Ze is boos op de wind. Ze droomde namelijk net dat haar geliefde bij haar kwam met een gouden ring… De melodie, zacht en tegelijkertijd gevuld met diepe symboliek, is onlosmakelijk verbonden met de cultuur en tradities van Bulgarije. De bewerking door Filip Koetev heeft het lied getransformeerd tot een muzikaal werk dat geschikt is voor kooruitvoeringen, terwijl de authenticiteit behouden blijft.

Dankzij het koor “Mysterie van de Bulgaarse Stemmen” bereikte het lied het wereldtoneel, waar het een symbool werd van de rijkdom en uniciteit van de Bulgaarse volksmuziek. Het slot, met het beeld van een bonte bloemenkrans en een gouden ring, is niet alleen romantisch, maar draagt ook een diepe betekenis die verband houdt met de tradities en overtuigingen die de kern vormen van de Bulgaarse culturele identiteit.

Dit lied is een bewijs dat volkscreativiteit de kracht heeft om harten te raken, ongeacht tijd of plaats.

Ik woon al vanaf 1996 in Enschede en ben beroepsmusicus. Ik werk als koordirigent, concertpianist en pianobegeleider.

Dit lied is vrij oud; de originele tekst gaat terug tot 1861 en is een fragment van een gedicht geschreven door Nikolai Nekrasov, een beroemde Russische dichter. De muziek is later geschreven, rond 1898.

In dit lied probeert een marskramer een dorpsmeisje te verleiden om zijn waren (calico en brokaat) te kopen. Uit het liedje wordt niet duidelijk of dit gelukt is of niet, hoewel hij haar in het oorspronkelijke gedicht zijn goederen cadeau doet en van plan is om toch met haar te trouwen.

Voor mij is het gewoon een van de zeer oude Russische volksliedjes die ik al vanaf mijn vroege jeugd duizenden keren heb gehoord. Ik was natuurlijk erg verbaasd dat dit liedje/muziekje behoorlijk populair bleek te zijn.

Het is altijd moeilijk te verklaren waarom een lied zo populair wordt. Misschien was het een gelukkige combinatie van de tekst en de muziek; de rol van de muziek was misschien nog belangrijker, hoewel de componist (Yakov Prigozhy) nu totaal vergeten is. Verschillende andere componisten probeerden liederen te maken op basis van deze tekst, maar dat werkte helemaal niet.

Ik kan niet zeggen wat dit lied voor mij betekent… Ik, mijn ouders, en ook hun ouders, hebben dit liedje vanaf onze kindertijd vaak gehoord, en ik beschouw het als vanzelfsprekend.

Ik ben een chemisch ingenieur uit Moskou, Rusland. In 2001 werd ik uitgenodigd door de Universiteit Twente en sindsdien werk ik deels aan de UT en deels in een spin-off bedrijf van de UT genaamd Encontech B.V.

Dit lied is geschreven door de bekende Franse zanger en componist Joe Dassin, ook bekend van de nummers “Siffler sur la colline” en “Les Champs-Élysées”. Het heeft twee verschillende stijlen: de één is erg koud en onheilspellend, de ander warm en vrolijk.

De schrijver begint met een couplet over de stad Quebec, die een lange, koude, donkere winter te wachten staat: “Quand les jours ressemblent au nuits” / “Als de dagen net nachten lijken”, etc.

Toch is de schrijver, ondanks het opdoemen van dit zware seizoen, vrolijk, want hij heeft zijn zon, warmte en blijdschap gevonden in de ogen van de vrouw die hij lief heeft: Émilie.

Toen het lied uitkwam in 1977, werd het populair onder de huidige ouderen. Toen het enkele jaren geleden echter werd gecoverd door een peña (een bepaald type muziekgroep uit het zuidwesten van Frankrijk, die voornamelijk met blazers feestelijke muziek maakt) werd het een icoon van het WK rugby in Frankrijk van 2023. Het internet heeft het lied zeer populair gemaakt en het een nieuw leven gegeven, vooral ook voor de jonge generatie. Zo verenigt dit lied beide generaties.

Sindsdien is het geworden tot een zomerhit en is het overal te horen, van de stadions van de Olympische Spelen van 2024 tot elk zomerfeest dat je kan bedenken. De video hieronder, van het YouTubekanaal van Joe Dassin, laat duidelijk zien hoe populair het lied in de zomer is.

Ik vind het lied fantastisch, omdat het me doet denken aan de zomer en alle bijbehorende vrolijkheid. Ik heb het al vaak gezongen op zomerfeesten met de vrienden uit mijn dorp in Aveyron en zal dat waarschijnlijk ook wel vaker doen.

Ik ben een 19-jarige Nederlandse Fransman uit een klein dorpje genaamd Saint-Jean-du-Bruel, maar ik ben getogen in Den Haag. Momenteel studeer ik Advanced Technology aan de UT. Ik speel gitaar in een band genaamd “The Isotopes” op de campus.

Dit lied is een klassieker in de Antilliaanse muziek en geliefd bij velen op het eiland. Zo ook bij mij. ‘Atardi’ wat ‘in de avond’ betekent in Papiamentu, wordt vaak geassocieerd met een gevoel van nostalgie, liefde en gemis. In de avond gaan mensen vaak reflecteren, de dag doornemen.

De avond staat symbool voor eenzaamheid en melancholie, een tijd waarin je stil staat bij alles wat je verloren hebt of niet meer hebt.

Mijn vader en ik waren onafscheidelijk. De liefde die hij had voor het eiland en mij waren groot. Dit lied brengt dat gevoel weer dichtbij. Samen kijken naar de zonsondergang, wonen op het eiland en gevoel van intens geluk. Daar denk ik heel vaak aan terug. Als ik dit lied draai, haal ik die onvergetelijke momenten terug met een lach en een traan.

Ik heb ook vaak gevloekt op dit eiland, maar de blik van mijn vader liet mij inzien dat het gewoon nooit meer anders wordt. Dit is wat het is, dus geniet van elk moment. Voor je het weet is het voorbij. ‘Atardi’ brengt mij bij dit moment, met het geluid van de golven op de achtergrond. Dan zijn we weer even op mijn geboorte-eiland bij elkaar.

Mijn adoptievader is 30 jaar geleden overleden. Hij kwam als Nederlandse militair naar het eiland in zijn jongere jaren en heeft daar ook 30 jaar gewoond en geleefd. Hij voelde zich thuis op het eiland. Daar heeft hij mijn tante ontmoet. Zij hebben toen besloten mij te adopteren.