Dit lied is geschreven door de bekende Franse zanger en componist Joe Dassin, ook bekend van de nummers “Siffler sur la colline” en “Les Champs-Élysées”. Het heeft twee verschillende stijlen: de één is erg koud en onheilspellend, de ander warm en vrolijk.

De schrijver begint met een couplet over de stad Quebec, die een lange, koude, donkere winter te wachten staat: “Quand les jours ressemblent au nuits” / “Als de dagen net nachten lijken”, etc.

Toch is de schrijver, ondanks het opdoemen van dit zware seizoen, vrolijk, want hij heeft zijn zon, warmte en blijdschap gevonden in de ogen van de vrouw die hij lief heeft: Émilie.

Toen het lied uitkwam in 1977, werd het populair onder de huidige ouderen. Toen het enkele jaren geleden echter werd gecoverd door een peña (een bepaald type muziekgroep uit het zuidwesten van Frankrijk, die voornamelijk met blazers feestelijke muziek maakt) werd het een icoon van het WK rugby in Frankrijk van 2023. Het internet heeft het lied zeer populair gemaakt en het een nieuw leven gegeven, vooral ook voor de jonge generatie. Zo verenigt dit lied beide generaties.

Sindsdien is het geworden tot een zomerhit en is het overal te horen, van de stadions van de Olympische Spelen van 2024 tot elk zomerfeest dat je kan bedenken. De video hieronder, van het YouTubekanaal van Joe Dassin, laat duidelijk zien hoe populair het lied in de zomer is.

Ik vind het lied fantastisch, omdat het me doet denken aan de zomer en alle bijbehorende vrolijkheid. Ik heb het al vaak gezongen op zomerfeesten met de vrienden uit mijn dorp in Aveyron en zal dat waarschijnlijk ook wel vaker doen.

Ik ben een 19-jarige Nederlandse Fransman uit een klein dorpje genaamd Saint-Jean-du-Bruel, maar ik ben getogen in Den Haag. Momenteel studeer ik Advanced Technology aan de UT. Ik speel gitaar in een band genaamd “The Isotopes” op de campus.