Dit lied gaat over een jonge vrouw die hartstochtelijk verlangt naar liefde. Haar hart gaat uit naar een jonge man, maar ze durft hem niet aan te spreken. Toch kijkt ze reikhalzend uit naar de lente (de lente kan worden beschouwd als metafoor voor de liefde).

Het lied kwam uit in 1933, terwijl Hokkien-talige liedjes (Hokkien is één van Taiwans inheemse talen en de taal waarin dit lied geschreven is) in Taiwan voor het eerst populair waren. Door middel van de melodie en de poëtische tekst symboliseert het de culturele identiteit en emotionele standvastigheid van Taiwan.

Daarbovenop is het lied getuige geweest van de moderne geschiedenis van Taiwan; het weerspiegelt bijvoorbeeld het leven in Taiwan tijdens de Japanse bezetting, werd in de tweede wereldoorlog zelfs ingezet als patriottisch krijgslied en was verboden onder de Kwomintang, de Taiwanese militaire dictatuur. Uiteindelijk gaat het lied niet alleen over liefde, maar ook over hoop.

Toen ik dit lied voor het eerst hoorde, was ik nog een kind. Hoewel ik te jong was om de tekst te begrijpen, is het lied erg bekend en wordt het regelmatig gespeeld door orkesten en koren. Als lid van een kinderkoor op mijn school spraken vooral de prachtige melodie en de unieke, niet-Westerse stijl me aan.

Intussen vertegenwoordigt het lied voor mij de zuivere liefde voor allerlei mensen en dingen; ook al kunnen we verleid worden door andere dingen (in het tweede deel van het lied voelt de vrouw zich bijvoorbeeld verleid door de maan), we geloven altijd in een goede afloop.

Ik ben een geluidskunstenares uit Taiwan. Ik ben naar Enschede verhuisd om muziek te studeren aan het ArtEz Conservatorium. Nu ik een jaar lang ben afgestudeerd, geniet ik nog volop van het leven hier en van het creëren van nieuwe geluiden!